#8 Imagin - Zayn

Dziś moje osiemnaste urodziny, a ja siedzę przed telewizorem a z policzka spływa łza. Dziś też jest koncert mojego ukochanego zespołu, a ja nie mogę na nim być. Moich rodziców nie stać na taki wydatek, zbierają na moje studia. Od roku mieszkam w Londynie. Przeprowadziłam się tutaj, kiedy mój tata znalazł pracę.

- Wszystkiego najlepszego kochanie – przyszła moja mama z babeczką urodzinową.

Otarłam łzę i bez słowa przytuliłam ją z całej siły. Wiedziała jak bardzo zależy mi na tym koncercie, niestety ona była bezrobotna, a tata nie zarabiał tutaj zbyt wiele a utrzymanie w Wielkiej Brytanii też nie jest tanie.

- Sto lat sto lat …. – śpiewał mi tata, który wszedł do pokoju z ogromnym misiem.

Uwielbiałam je, miałam na ich punkcie fioła.

- Dziękuję – przytuliłam ojca.

Wzięłam misia zaniosłam do pokoju, włożyłam słuchawki w uszy i z całej siły przytuliłam pluszaka.  Nie chciałam, by ten dzień był zwyczajny ale nie mogłam nic na to poradzić.

- Weronika dzwoniła babcia, ma niedługo przyjechać, proszę ubierz się ładniej w końcu to twoje urodziny – poprosiła mnie mama zaglądając do pokoju.

Zwlekłam się z łóżka i stanęłam przed otwartą szafą.  Rzeczywiście na sobie miałam jakąś wyciągniętą koszulkę i stare dresy.

- To może coś na luzie, stylowo, pokażę babci jak bardzo się zmieniłam – pomyślałam.

Był koniec maja, więc bez problemu mogłam założyć coś letniego, włosy związałam w koka i pokazałam się mamie.

- Może być? – zapytałam.

- Myślę, że tak. Nie jest zbyt wyzywająco ale na luzie – skomentowała mama z uśmiechem, która zawsze znała się na modzie.

Zrobiłam lekki makijaż, usłyszałam dzwonek do drzwi.

- [t.i] otworzysz? – zapytał tata z salonu.

- Jasne – odpowiedziałam schodząc do drzwi.

Otworzyłam je spodziewając się babci a zobaczyłam masę moich przyjaciół z tortem.

- Sto lat sto lat niech żyje…. – śpiewali, a [I.T.P] trzymała tort.

Zaprosiłam ich do środka, a w oczach miałam łzy wzruszenia.

- Gotowa – zapytała moja przyjaciółka.

- Ale na co? – zapytałam zdziwiona.

- Na koncert kochanie, na koncert – powiedziała z szyderczym uśmiechem.

Nie mogłam uwierzyć o czym ona mówi, do chwili kiedy pokazała mi bilety na występ 1D.

- Wszyscy idziemy – powiedziała moja koleżanka z klasy.

- Ale jak to? – nie potrafiłam wydusić słowa.

[I.T.P] złapała mnie za rękę, wzięła przygotowaną przez moją mamę torbę do wyjścia i wszyscy wsiedliśmy do wielkiego busa, który miał zawieźć nas na miejsce. Nie mogłam uwierzyć w to co się dzieje, łzy w oczach i uśmiech na twarzy.

Dojechaliśmy i zamiast zobaczyć tłum ludzi, zobaczyłam ochroniarzy i otwarte drzwi.

- Spodziewałam się czegoś innego – powiedziałam z niepewnością.

Wszyscy się tylko uśmiechnęli i weszliśmy do środka, tam również nikogo nie było. Nie wiedziałam o co tu chodzi.

- Panna [t.i]? – spytał ochroniarz.

- Tak – odpowiedziałam z niepewnością.

- Zapraszam za mną .

Spojrzałam na przyjaciół,  a oni kiwnęli głową bym szła za mężczyzną.  Doszliśmy na miejsce, kiedy ktoś zasłonił mi oczy. Przestraszyłam się.

- Wszystkiego najlepszego! – usłyszałam.

Odwróciłam się i zobaczyłam zespół 1D, byłam w szoku.  Chłopcy byli uśmiechnięci .

- To dla ciebie – usłyszałam głos Zayn’a, który wręczał mi prezent.

- Dziękuję, ale… - nie potrafiłam nic powiedzieć.

Wszyscy mnie przytulili, poczułam się pewniej.

- Jeszcze raz dziękuję, nie spodziewałam się – odrzekłam już trochę spokojniej.

- Zapraszamy na miejsca dla ViP-ów – powiedział ochroniarz i otworzył mi drzwi.

- Spotkamy się później – oznajmił Harry.

Wchodząc na salę widziałam tłumy i moich przyjaciół, dla których było specjalne miejsce pod sceną. Zaczął się koncert, chłopcy wyszli na scenę i zaczęli śpiewać Happy Birthday specjalnie dla mnie. Emocje wzięły górę, nie potrafiłam  powstrzymać płaczu. Cały Londyn , moi przyjaciele i ukochany zespół śpiewają dla mnie w moje osiemnaste urodziny. Później koncert przebiegł normalnie. Bawiliśmy się świetnie.  Myślałam, ze to już koniec niespodzianek, ale myliłam się. Wszyscy fani opuścili salę, a my zostaliśmy i zaczęła się impreza.  Wszystko było przygotowane, jedzenie, sala. Było cudownie.

- Zatańczymy? – usłyszałam.

Odwróciłam się i zobaczyłam Zayn’a. Złapał mnie za ręce i zaczęliśmy poruszać się w rytm muzyki.

- Może wyjdziemy na zewnątrz? Chciałabym się przewietrzyć – powiedziałam do chłopaka.

Opuściliśmy budynek, usiedliśmy na ławce i długo rozmawialiśmy. Nie chciał mi jednak zdradzić szczegółów jak to wszystko zostało zorganizowane. Wróciliśmy na parkiet. Włączyli nam balladę i zatopiliśmy się w swoich oczach. Wtuliliśmy się w siebie, było wspaniale. Całą noc przebywaliśmy razem. Nie opuszczałam przyjaciół, ale to on był wtedy przy mnie. Impreza dobiegała końca, a my nie chcieliśmy się rozstawać. Podziękowałam i pożegnałam przyjaciół, rodzice ogarnęli organizację, a my postanowiliśmy, że Zayn odprowadzi mnie do domu. Była już godzina 3:00 nad ranem, a ja w samych spodenkach. 

- Zimno mi trochę – powiedziałam.

Zayn przytulił mnie z całej siły i oddał swoja marynarkę.  Szliśmy rozmawiając.

- To tutaj – powiedziałam, kiedy staliśmy przed domem.

- Musimy się żegnać? – wyszeptał ze smutkiem w głosie.

Przytuliłam go z całej siły. Nie chciałam go puścić. Nie miałam pewności czy jeszcze się spotkamy.

- Kochanie, spotkajmy się jutro – powiedział patrząc mi w oczy.

Pocałował mnie, namiętnie i tak jak jeszcze nikt inny tego nie zrobił. Poczułam coś więcej. Dreszcze przeszły moje ciało.

- Dobrze, do zobaczenia – przytuliłam go.

- Wszystkiego najlepszego – pocałował mnie.

_________________________________________________________________________________

I jak? Podoba się. Piszcie, żebym w końcu nie zrezygnowała z tego bloga. Stylizacja jest moja, mam nadzieję, że przypadła Wam do gustu.

I love u. xoxox