#24 Imagin Harry (cz.16)

Weszłam do domu kompletnie rozmazana i spotkałam się tylko z dziwnymi spojrzeniami rodziców.
- Coś się stało? - zapytała mama.
- Dostałam staż w Polsce, ale chyba już o tym wiesz - wydukałam.
- Wiem, kochanie, ale dlaczego płaczesz?
- Nic nie rozumiesz. Nie pojadę tam! - krzyknęłam i pobiegłam na górę.
Trzasnęłam drzwiami i szukałam mojego wybawienia. Żyletki. Gdzie one są do cholery?! Przegrzebałam cały pokój. Mojego pudełka już nie ma. Wywaliłam wszystko do góry nogami.
- Czego szukasz? - usłyszałam głos swojej rodzicielki.
- Nikt cię tu nie zapraszał. Wyjdź - powiedziałam i wypchnęłam ją za drzwi.
Położyłam się na łóżku i zalałam się łzami. Nie tak to sobie wyobrażałam. Dlaczego życie tak bardzo musi dawać mi w kość?! Nagle usłyszałam dźwięk sms.

          Od: Harry ;*

      Przepraszam, mała. Dasz sobie radę. Gratuluję stażu. Wiem, że na niego zasłużyłaś.

- Gówno wiesz! - wykrzyczałam do telefonu i rzuciłam nim gdzieś w pościel.
Próbowałam się uspokoić i unormować oddech. Chciałam z kimś porozmawiać, a jedynymi moimi przyjaciółmi jest Harry i Gemma, jego siostra. Co robić? Cholerna pustka. Moje przemyślenia przerwało pukanie do drzwi.
- Mogę? - ponownie usłyszałam mamę.
- Proszę - powiedziałam ledwo słyszalnie i podniosłam się do pozycji siedzącej.
Oparłam się plecami o ścianę, skuliłam nogi i przytuliłam się do poduszki. Drzwi się uchyliły i zobaczyłam wysoką, krótko ściętą blondynkę. Usiadła koło mnie i bez słowa mnie przytuliła. Poczułam to, czego nigdy dotąd nie doświadczyłam... matczyną miłość.
- Co się dzieje, skarbie? - wyszeptała.
- Mamo, to wszystko mnie przerasta. Ja już nie daję rady.
W moich oczach znowu pojawiły się łzy.
- Kochanie, spójrz na mnie. Wiem, nie zawsze byłam dobrą matką, ale chciałabym ci jakoś pomóc. Jesteś moją córką, najukochańszą i najwspanialszą. Chciałabym, żebyś była szczęśliwa. To co się kiedyś wydarzyło to moja wina, zdaję sobie z tego sprawę, ale ja nie wiedziałam co mam robić. Praca zajęła cały mój czas, chciałam ci dać pieniądze, ale zrozumiałam, że nie tylko one ci są potrzebne. Córeczko, tak bardzo cię przepraszam.
- Kocham cię, mamo.
Wpadłyśmy sobie w objęcia. Nie mogłam uwierzyć, że tak bardzo za nią tęskniłam. Zanim moja mama poszła do pracy, byłyśmy zżyte. Jestem jedynaczką, nigdy nie miałam przyjaciół. Nie potrzebowałam ich, miałam najwspanialszą na świecie mamusię. Powróciła. Chcę, żeby znów była przy mnie.

Poniedziałek. Pierwszy prawdziwy dzień wakacji. W środę wyjeżdżam, wszystko już załatwione. Leci ze mną moja mama. Wciągnęłam szarą koszulkę na ramiączka, szorty i zeszłam na śniadanie.
- Cześć kochanie, jak się spało? - usłyszałam głos mamy.
- Dobrze, dziękuję. Jestem strasznie głodna - powiedziałam i zasiadłam do stołu.
Odkąd Harry mnie wystawił zaczęłam szczerze rozmawiać z mamą. Dogadujemy się naprawdę nieźle, nadrabiając te osiemnaście lat.
- Kiedy się pakujemy? - zapytała, kiedy ja już zajadałam jajecznicę.
- Musimy dokupić mi parę rzeczy. Jutro?
- Zdążymy?
- Chyba tak.
Naszą rozmowę przerwał dzwonek do drzwi.
- Kto tak wcześnie? - zdziwiła się mama - Otworzysz?
- Tak, już idę.
Stałam przy drzwiach niczego nie świadoma i pociągnęłam za klamkę. Ujrzałam go. Tak, domyślacie się kto raczył mnie odwiedzić. Pan Styles we własnej osobie.
- Czego chcesz? - zapytałam.
- Może milej?
- Może nie.
- Powinniśmy pogadać.
- Nie mamy o czym.
- Mamy, jesteś mi coś winna - stwierdził, a ja miałam pustkę w głowie.
- Ja? Tobie? O co ci chodzi?
- Nie udawaj głupiej.
- Harry, co się z tobą dzieje?! - krzyknęłam.
Spojrzał na mnie, a w jego oczach zobaczyłam łzy. Nie wiedziałam co mam zrobić, podeszłam do niego i delikatnie złapałam jego zimną dłoń.
- Co się dzieje? - powtórzyłam zdecydowanie ciszej.
- Nie daję rady, mała. To wszystko mnie przerosło. On powiedział, że powróci, jeżeli nadal się będę z tobą kontaktował - powiedział, a ja zamarłam.
Nie wiedziałam co mam powiedzieć. Czyli mój koszmar się nie skończył? Przecież on siedzi w więzieniu. To jest chore.
- On chce ci zrobić krzywdę. Chciałem cię chronić i przestać się z tobą spotykać, ale ja nie potrafię, rozumiesz?! Nie potrafię bez ciebie żyć!

______________________________________________________

Przykro mi, cholernie mi przykro, że jest Was tutaj coraz mniej. Dodam jeszcze jedną część i prawdopodobnie zakończę działalność bloga. Nie ma to żadnego sensu. Nadal będę pisać, ale nie publikować. Dziękuję tym, którzy ze mną byli.