#28 Imagin - Louis

Dzień jak co dzień. Pierwszy poniedziałek ferii, a ja muszę iść do szkoły. Jak ja uwielbiam dodatkowe zajęcia z matematyki i naukę poloneza. W tym roku mam bal studniówkowy*. Weszłam do ogromnego budynku i zastała mnie cisza. Szkoła wydawała się jakaś dziwna bez wrzasków i codziennego zamieszania. Z trudem pokonałam schody prowadzące na drugie piętro. Po zostawieniu kurtki w szafce podążałam w kierunku sali od matematyki. Była już tam część mojej klasy. Przywitałam się z nimi i zajęłam trzecią ławkę pod oknem. Po chwili do sali weszła nauczycielka. Sinusy, cosinusy, równania, nierówności, analiza matematyczna, pochodna i mnóstwo innych bzdur. Po dwóch godzinach męczarni zeszłam na salę gimnastyczną, gdzie miała odbyć się nauka poloneza. 

- Cześć, mała - usłyszałam za sobą.

- Hej, Louis.

Louis to chłopak z równoległej klasy i największy przystojniak w szkole. Drań, a równocześnie romantyk i to właśnie on jest moim partnerem w tańcu. 

- Kupiłaś już kieckę? - zapytał,

- Kupiłam, ale jesteś pewny, że chcesz żebym ci o niej opowiedziała?

- No dobra... Zapytałem z grzeczności. Ale mam jeszcze jedno pytanie... - zaczął i w tym samym momencie usłyszeliśmy krzyk naszego wuefisty.

- Pary na miejsca!

Spojrzałam tylko na Louisa i zajęliśmy swoją pozycję. Tańczyliśmy w pierwszej parze, więc to na nas spoczywała cała odpowiedzialność za układ. Chłopak wyprostował się i przyjął odpowiednią postawę. Położyłam rękę na biodro i złączyliśmy dłonie, kiedy usłyszeliśmy pierwszy takt poloneza. Akcent, krok, krok. Akcent, krok, krok. Wszyscy szliśmy jak zaczarowani. Pierwsza figura to tunel, później młynki, przejście partnerki i koło. Powtarzałam sobie w głowie cały układ, by nic nie pomylić. Z uśmiechem na twarzy skończyliśmy.

- Świetnie wam idzie! - krzyknął trener i podszedł do odpowiednich par, by powiedzieć o ewentualnych korektach.

- Na studniówce też będziesz taka skupiona? - zapytał nagle Louis.

- Na studniówce jeszcze bardziej.

- Da się?

- Tam będę miała szpilki i jeszcze jedno zadanie, by się nie przewrócić.

- Jak coś będę cię łapał, nie martw się - powiedział i puścił mi oczko.

- Jeszcze raz kochani! - ponowny krzyk trenera.

Czy ten facet nie może zainwestować w mikrofon? Gardło sobie całe zedrze. Ustawienie, pierwszy takt i jedziemy z tym jeszcze raz. Tego dnia zatańczyliśmy całość chyba z pięć razy. Coraz bardziej obawiam się tej studniówki. Właśnie zmierzałam w kierunku szafki, kiedy usłyszałam wołanie.

- [T.I] zaczekaj! 

Odwróciłam się i zobaczyłam Louisa.

- Nie ładnie tak uciekać, wiesz? - zapytał, kiedy był już blisko mnie.

- Coś się stało?

- Miałem cię o coś zapytać.

- Słucham - powiedziałam i w tym momencie zadzwonił mój telefon.

Bezgłośne przepraszam musiało mu wystarczyć, gdyż szybko chwyciłam komórkę i zobaczyłam napis Mama. Oznajmiła mi, że muszę zrobić małe zakupy w drodze do domu. Louis, oparł się o szafki i czekał aż skończę rozmawiać.

- Przepraszam, musiałam odebrać - stwierdziłam i schowałam telefon do kieszeni.

- Mamusia kazała ci kupić podpaski, że tak dzwoni nagle? - zapytał i zaczął się śmiać.

Uderzyłam go lekko w ramię i zawtórowałam mu. 

- Jesteś głupi - skwitowałam.

- To jak jestem głupi to pewnie nie będziesz chciała iść ze mną na tę studniówkę - stwierdził i zrobił smutną minkę.

- Zapraszasz mnie na studniówkę? - zapytałam z niedowierzaniem.

Byłam przekonana, że ktoś taki jak Louis Tomlinson ma już z dziesięć chętnych dziewczyn. Zapisałam się na studniówkę bez osoby towarzyszącej. Stwierdziłam, że jeżeli nie mam chłopaka to nie będę brała nikogo na siłę.

- To jak? Skoro wszyscy chwalą nas w polonezie to ja chętnie zatańczę z tobą więcej układów. Maleńka, nie odmawiaj mi, proszę.

- Lou, nie zapisywałam się z nikim...

- To dobrze. Ja też nie, więc nie ma problemu - przerwał mi.

- Ok, pod jednym warunkiem - stwierdziłam.

- Pod jakim? Wal. Przyjmę wszystko na klatę.

- Posłuchasz opowieści o mojej sukience i to ja ci wybiorę koszulę.

- Oczywiście, kochanie. Pod stosuję się pod ciebie. A teraz poczekaj na mnie, ja idę się ubrać. Odprowadzę cię.

Kiwnęłam tylko głową. Nie będę zaprzeczać, że podoba mi się to nazywanie mnie kochaniem, maleństwem i tym podobne.  Założyłam buty, kurtkę, szalik i rękawiczki. Wzięłam torbę i czekałam na Louisa, który zjawił się niewiele później. Otworzył mi drzwi wejściowe i opuściliśmy budynek szkoły.

- Gdzie masz czapkę? - zapytał, kiedy przeszliśmy kawałek.

- Nie lubię czapek. Beznadziejnie w nich wyglądam.

- Ale jest zimno. Poczekaj.

Zdjął swoją czapkę i założył mi na głowę.

- Ślicznie - skwitował.

- Wyglądam jak idiotka, Louis.

- Według mnie jest pięknie.

- A według reszty społeczeństwa już nie. Lepiej ją zdejmę.

- Jak ją zdejmiesz to się obrażę.

- Louis no....

- Maleńka ważne, że mi się podobasz reszcie nie musisz.

Zmierzyłam go wzrokiem i szłam dalej, kiedy uwagę przykuł mi jego brak rękawiczek.

- Tobie też jest zimno - bąkłam.

- Nie prawda.

- Ale nie masz rękawiczek.

- Zapomniałem.

- Oddam ci swoje.

- Będę wyglądał jak idiota w różowych rękawiczkach.

- Mi się będziesz podobał - skwitowałam.

On spojrzał na mnie i lekko się uśmiechnął.

- Rękawiczek nie musisz zdejmować, ale możesz coś zrobić, żeby było mi cieplej.

- Słucham - powiedziałam bez większego zastanowienia.

On tylko spojrzał na nasze dłonie i złączył je w jedną całość.

- Teraz jest cieplej - skwitował.

Tak cholernie żałowałam w tym momencie, że mam na sobie rękawiczki i nie mogę dotknąć jego skóry. Przyznaję, Tomlinson cholernie mi się podobał, a fakt, że zaprosił mnie na studniówkę był jak spełnienie marzeń. Kiedy dowiedziałam się, że mamy tańczyć razem poloneza skakałam po domu z radości przez kolejny tydzień, a teraz trzymam go za rękę. Nie robi nic wielkiego, a ja cieszę się jak małe dziecko. Szliśmy tak w kierunku jakiegoś sklepu wciąż rozmawiając i śmiejąc się z jego głupich żartów. Nie obyło się bez mojego narzekania na ciuchy i opowiedzenia całej historii o kupnie sukienki. Popołudnie spędzone wraz z nim było normalnie, a zaraz urocze. Odprowadził mnie pod sam dom, a buziak w policzek na pożegnanie sprawił, że czułam się jeszcze bardziej szczęśliwa.

_______________________________________

* Nie wiem czy w Anglii jest coś takiego, ale wyobraźcie sobie, że jest.

Cześć wszystkim!

Louis, w końcu. Dawno go tu nie było. Zaczęłam pisać coś z Liamem, ale wróciłam z próby poloneza i tak mnie naszło. Opowiadanie trochę z życia wzięte. Sama mam lekcje matematyki, a później próbę poloneza. Mam nadzieję, że się wam spodoba. Małe wyjaśnienie, jeżeli ktoś nie zrozumiał. Nie wiem jak jest u Was, ale u nas tańczysz poloneza z osobą z równoległej klasy, a na całą imprezę możesz wziąć kogoś z zewnątrz, jednak nie musisz. Niektórzy łączą się w pary między sobą, jak stało się to powyżej. Mam nadzieję, że bardzo nie namąciłam. Miłego czytania. 

Od ostateniego posta przybyło prawie tysiąc wyświetleń. DZIEKUJĘ!

aktualny licznik: 64 891 

PS. Robimy kolejną część czy pozostajemy na tym? :)

Love.