#28 Imagin - Louis (cz.2)

Obudziła mnie głośna rozmowa moich rodziców. Podniosłam się na łokciach i spojrzałam na telefon. Dwanaście po dziesiątej. Nareszcie dzień wolny. Zeszłam na dół i zauważyłam jak mama biega z walizką.

- Coś się dzieje? - zapytałam zaspana.

- Nareszcie skarbie. Dobrze, że wstałaś. Przed chwilą dowiedzieliśmy się, że brat twojego ojca ma jakieś problemy. Jedziemy do niego na weekend. Zostaniesz sama w domu, dobrze? Lodówkę masz pełną, 

a pieniądze przelejemy ci na konto. Pamiętaj, żeby kupić sobie dziś podwiązkę i rajstopy, bo w końcu zapomnisz. A i małą zawieźliśmy do dziadków. Jakby babcia dzwoniła to podjedź do nich. Nie chcieliśmy cię samej z nią zostawiać. Zero imprez i chłopaków. Posprzątaj tu trochę i dzwoń jakby się coś działo...

Mówiła i mówiła, a mnie rozśmieszał jej brak panowania nad wszystkim. Mama zawsze jest odpowiedzialną i poukładaną kobietą, która wszystko robi według planu. No oprócz mojej siostrzyczki. Wydaje mi się, że ona tak do końca nie była planowana. A teraz stało się coś innego i mamusia nie potrafi sobie poradzić.

- Dlaczego zawieźliście Emmę do babci? Dałabym sobie z nią radę - stwierdziłam.

- Lepiej, żebyś ogarnęła dom i zrobiła zakupy na bal. Z resztą babcia sama naciskała.

Bez dłuższego dyskutowania pożegnałam się z rodzicami, a sama wzięłam się za robienie śniadania. Najprostszym daniem będą kanapki. Szynka, ser, pomidor i ogórek. Właśnie wzięłam jedną z nich do buzi, kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi. Czyżby rodzice czegoś zapomnieli? Dalej mieląc mój posiłek otworzyłam drzwi i zobaczyłam Louisa. Stanęłam dęba i nie wiedziałam co zrobić. Majtki w owce, biała koszulka, kitka, która już dawno nie wie czym jest i pełna buzia. Ma chłopak wyczucie.

- Cześć śliczna - usłyszałam i momentalnie moje policzki stały się różowe.

Połknęłam kęs, który miałam w ustach i zaprosiłam go do środka.

- Co ty tu robisz? - zapytałam bez owijania w bawełnę.

- Przyszedłem cię odwiedzić, ale widać chyba za wcześnie.

- Nie patrz na mnie. Poczekaj tu, ja się pójdę ogarnąć - skwitowałam i pobiegłam do swojego pokoju.

Wzięłam do ręki normalną bieliznę, skarpetki, bordowy sweterek i szare leginsy. Cicho przemknęłam się do łazienki i ubrałam. W pełni gotowa wróciłam do Louisa. Zastałam go siedzące przy stole i zajadającego się moimi kanapkami.

- Ej, to było moje - powiedziałam.

- Pyszne śniadanie, kochanie.

Zrobiłam naburmuszoną minę i usiadłam naprzeciwko niego. Spojrzał na mnie i podstawił mi pod nos nadgryzioną już kanapkę.

- Tylko tyle zostało - stwierdził.

- Dokończ, nie krępuj się.

Mówiąc to miałam nadzieję, że jednak tego nie zrobi. Myliłam się. Zjadł, wstał od stołu i podszedł do soku.

- Mogę? - zapytał.

- W szafce nad zlewem są szklanki.

- Nie potrzebne. 

- Potrzebne - powiedziałam i podeszłam do niego stawiając przed nim dwa kubeczki. 

Bez namysłu nalał do nich soku jabłkowego. Upiłam łyk i zauważyłam, że nagle zrobił się bardziej spięty.

- Jesteś zła? - zapytał.

- Tak - powiedziałam udając obrażoną.

Cała ta sytuacja bardziej mnie jednak śmieszyła. Nie miałam mu za złe tego, że zjadł moje kanapki czy zachowywał się jak gówniarz. To było normalne i zabawne jednocześnie.

- Przepraszam - usłyszałam jego cichy głos.

- Przepraszam nie wystarczy - skwitowałam twardo.

On nagle zaszedł mnie od tyłu i położył głowę na moim ramieniu. Jego ręce objęły moją talię, a dłonie wylądowały na brzuchu.

- Nie wiedziałem, że się zezłościsz. Jak chcesz to mogę zrobić ci nowe kanapki.

Skierowałam wzrok na podłogę, a na moja twarz wdarł się szyderczy uśmiech. Louis nagle oderwał się ode mnie.

- Czyli nie jesteś zła? Już się przestraszyłem.

Odkręciłam się do niego przodem i oparłam się o blat, a on wpatrując się we mnie po prostu podszedł i mnie przytulił. Lekko zaskoczyła mnie jego reakcja. Jednak objęłam go najmocniej jak tylko potrafiłam. Zaciągnęłam się jego zapachem, a największym moim marzeniem było pozostanie w jego ramionach. 

- Nie chcę, żebyś się na mnie gniewała - mówił słodkim głosem.

- Już się nie gniewam.

- Zrobię ci te kanapki jak chcesz. A tak w ogóle to ładnie pachniesz.

- Dziękuję. A tak właściwie to po co przyszedłeś? - zapytałam nie odrywając się od niego.

- Aż tak ci przeszkadza moje towarzystwo?

- Nie, tylko...

- Idziemy na zakupy. Musimy kupić koszulę - przerwał mi.

- I podwiązkę - dodałam.

- Robi się ciekawie.

- I rajstopy.

- A majtki czerwone masz?

- A to trzeba? 

Spojrzałam nagle na niego i jakbym oprzytomniała.

- Taka tradycja, kochanie. Idziemy ci kupić czerwone stringi.

- Nie przesadzajmy. Figi wystarczą,

- Figi? Czyli jakie? - zapytał zaciekawiony.

- Normalne, Tomlinson. Normalne.

- To przynajmniej koronkowe. Litości, dziewczyno. 

- Jesteś zboczony.

- A ty przepiękna - stwierdził, a ja ponownie zrobiłam się czerwona

* Louis *

- To tylko rajstopy zlituj się.

[T.I] to typowa kobieta. Jesteśmy w sklepie z bielizną. Zamiast poszukać jakiś fajnych majtek to ona od pół godziny przegląda rajstopy.

- Louis, ale lepsze te z motylkami na dole czy z klinem? - zwróciła się do mnie.

Spojrzałem na oba opakowania i powoli zacząłem się denerwować. Taki mały znaczek, a dał jej masę problemów.

- Kup oba, bo znając życie to je zahaczysz i podrzesz - skwitowałem.

- No ok, to poprosiłabym jeszcze czerwone figi i podwiązkę.

- Państwo na studniówkę? - wtrąciła się ekspedientka.

Tylko kiwnąłem głową i zacząłem przeglądać bieliznę, którą wyciągnęła. Za każdym razem wyobrażałem sobie w niej [T.I]. Cholernie kusząca dziewczyna. 

- To może przymierzysz? - zaproponowałem, kiedy nie mogła się zdecydować. 

Wzięła chyba dwie pary majtek i ze trzy podwiązki i ruszyła w stronę przymierzalni. Stanąłem za kotarą 

i próbowałem ogarnąć myśli. Fakt, że ona się tam rozbiera nie działał na moją korzyść. 

- Pokażesz mi się? - zapytałem wprost.

- Nie - powiedziała śmiejąc się.

- Czemu?

- Bo to bielizna. Trochę to intymne.

- Chyba się mnie nie wstydzisz, co? 

- Dobra, ale tylko w tej jednej, którą kupie.

- Zawsze coś - stwierdziłem.

- Ok, ale tak delikatnie odsłoń tą kotarę, żeby mnie pół sklepu nie widziało - powiedziała szeptem po jakiejś chwili.

Odsunąłem kawałek materiału, by móc ją dostrzec. Miała na sobie sweterek, skarpetki, czerwone, koronkowe majtki i podwiązkę. Wyglądała uroczo i seksownie. W tamtej chwili byłem wdzięczny kurtce, która zasłaniała mój rozporek.

- I jak? - zapytała.

- Cudownie wyglądasz, maleńka.

Dalsze zakupy nie były już tak ekscytujące. Znalezienie dla mnie muchy i koszuli nie okazało się trudnym zadaniem, mimo że moja partnerka jest wybredna. Jednak dla niej mógłbym przejść całe miasto, ba cały świat wzdłuż i wszerz. Nie dość, że jest piękna to jeszcze wspaniała. Zapowiada się cudowna noc.

__________________________

Cześć szkraby!

No to jest część druga. Cieszycie się? Ciężko mi szła i średnio jestem z niej zadowolona. Ale oprócz narzekania na siebie chciałabym napisać tutaj coś jeszcze. Chciałabym Wam podziękować. Ponad tysiąc odwiedzin, a od ostatniego posta minęło 6 dni. 

DZIEKUJĘ! 

aktualny licznik: 66 069

czytasz = komentujesz