#7 Imagin - Harry (cz.10 - zakończenie)

- Halo? – usłyszałam.

- Harry? Gdzie ty do cholery jesteś?

- [t.i]?

- Nie, święty Mikołaj. Nie rób sobie jaj, tylko wracaj do domu – powiedziałam już nieźle wkurwiona.

- Nie jesteś moją matką, daj spokój. Wrócę jak będę chciał.

- Jak tak ci zależy, to możesz wcale nie wracać. Pa.

Rozłączyłam się i rzuciłam telefonem o podłogę. Przykryłam się kocem, ale nie mogłam zasnąć. Jasne, miał rację, nie jestem jego matką, ale dziewczyną i cholernie się martwię. Wstałam i zaczęłam nerwowo chodzić po mieszkaniu. Noc była ciepła, wyszłam na taras i usiadłam na jednej z ławek. Patrzyłam na gwiazdy i zastanawiałam się o co właściwie nam idzie w tej kłótni z Harrym. Strzelił focha nie wiadomo dlaczego. Zbliżała się północ. Usłyszałam jak ktoś idzie w moim kierunku.

- Co tutaj robisz? – zapytał Zayn.

- Wkurwia mnie to wszystko, przyszłam ochłonąć, a ty?

- Spać nie mogę, nałóg wzywa.

Wyciągnął paczkę papierosów i z grzeczności poczęstował. Ku jego zdziwieniu wzięłam jednego.

- Palisz? – zapytał.

- Dzisiaj tak.

Do ręki wzięłam szluga, zapaliłam i mocno się zaciągnęłam. Zaczęłam kaszleć, ale zrobiłam to kolejny raz. Opowiedziałam przyjacielowi o wszystkim co zaszło między mną a Harrym. Słuchał bardzo uważnie. Zgasiłam i wyrzuciłam peta przed siebie. Wzięłam głęboki oddech, a chłopak tylko mnie przytulił.

- Co mam zrobić? – zapytałam.

- Teraz idź spać. Jutro masz swoją wymarzoną sesję.

Posłuchałam przyjaciela i wróciłam do sypialni. Położyłam się i po chwili zasnęłam. Usłyszałam dźwięk budzika i powoli zwlekłam się z łóżka. Wzięłam orzeźwiający prysznic, założyłam przygotowany wcześniej strój i zeszłam na dół na śniadanie. Zasiadłam do stołu i w spokoju zjadłam płatki. Właśnie wracałam do pokoju po potrzebne rzeczy, kiedy usłyszałam jak ktoś mnie woła. Weszłam do salonu i zobaczyłam jak na kanapie leży totalnie zalany Harry.

- Co impreza się skończyła? – zapytałam, a mój poziom zdenerwowania momentalnie podniósł się do maksimum.

- Daj spokój kochanie.

- Teraz to powiem ci jedno słowo: spierdalaj. Jak się ogarniesz to pogadamy, zachowujesz się jak dzieciak.

- Ale kochanie…

- Daj mi spokój.

Zajrzałam do pokoju, wzięłam rzeczy i trzaskając drzwiami wyszłam z domu.

- Dupek – powiedziałam sama do siebie.

Do studia dotarłam na czas. Fotograf powiedział mi jak pracować z modelem, obsługiwać sprzęt u usiadł na fotelu, by dokładnie mi się przyglądać podczas pracy. Jednym słowem oddał całą sesję w moje ręce. Dostałam jeszcze kilka wskazówek w jakim stylu ma być poprowadzona, a po chwili dołączył do nas gotowy Timmy. Przywitaliśmy się uśmiechem i zaczęliśmy pracę. Z początku było ciężko jednak z czasem szło mi coraz łatwiej.  Po sesji wraz z grafikiem i fotografem zaczęliśmy obrabiać zdjęcia. Kilka godzin później wszystko było gotowe.

- Dobra robota – usłyszałam od kilku osób, kiedy zrobiliśmy wystawę.

- Mógłbym panią na chwilę prosić do gabinetu? – usłyszałam od dyrektora.

Przerażona, ale szczęśliwa podążałam za mężczyzną. Wiedziałam , że efekty mojej pracy zadowalały wszystkich.

- Proszę usiąść.

Zajęłam wskazane mi miejsce i z uśmiechem czekałam na dalszy obrót sprawy.

- Jesteś bardzo utalentowaną osobą, mamy dla pani propozycję, jednak jest pewien problem – usłyszałam.

- Jaki? – zapytałam przerażona.

- Pani prace są wręcz genialne. Przerosłaś samą siebie. Nigdy nie spotkaliśmy tak dobrego fotografa w tak młodym wieku. Znaleźliśmy dla pani szkołę artystyczną, gdzie mogłaby pani uczęszczać i jednocześnie pracować dla nas. Jednak problem tkwi w pani wieku i miejscu zamieszkania. Jesteś jeszcze niepełnoletnią Polską. Musielibyśmy dostać zgodę rodziców na zmianę szkoły i przeniesienie do Londynu.

Słuchałam go z zaciekawieniem i nie mogłam w to uwierzyć. Ten facet chciał spełnić moje marzenia i pyta mnie o zgodę.

- Ile mam czasu na rozmowę z rodzicami i przemyślenie sprawy? – zapytałam.

- Do rozpoczęcia roku szkolnego –oznajmił.

Podziękowałam mu za wszystko i z uśmiechem wyszłam z budynku.

- [t.i]! – usłyszałam.

Obróciłam się i zobaczyłam biegnącego za mną Tima. Stanął przede mną i chwilę odsapnął.

- Te zdjęcia są naprawdę genialne – oświadczył.

- Dziękuję.

- Może oblejemy dziś wieczorem nasz wspólny sukces?

- Timmy bardzo bym chciała, ale mam jeszcze kilka spraw do załatwienia. Zdzwonimy się, ok?

- Rozumiem, to chociaż cię podwiozę.

     perspektywa Harrego

Obudziłem się i nie mogłem znaleźć sobie miejsca. Zraniłem ją. Zraniłem najważniejszą osobę w moim życiu. Czekałem aż wróci, bym mógł ją przeprosić. Stałem w oknie z nadzieją, że zaraz ją zobaczę i zobaczyłem. Wyszła z samochodu jakiegoś faceta i czule się pożegnała.

    perspektywa [t.i]

Dałam Timowi buziaka w ramach podziękowań i weszłam do domu, gdzie zastałam wkurwionego Harrego.

- Co to było? – wrzasnął.

Mój humor momentalnie się pogorszył.

- O co ci chodzi?

- Co to było do jasnej cholery?

Krzyczał. Nigdy go wcześniej takiego nie widziałam. Przestraszyłam się. Ominęłam go i poszłam do sypialni. Usiadłam na łóżku, a po moim policzku spłynęła łza.

- To nie jest Harry, którego pokochałam – powiedziałam łkającym głosem sama do siebie.

Przyciskając do siebie poduszkę płakałam. Czułam, że już mu na mnie nie zależy. Oddałam mu się, a on traktuje mnie jak jakiegoś zbrodniarza. Siedziałam z podkulonymi nogami, kiedy usłyszałam ciche pukanie. Drzwi się uchyliły, a do sypialni wszedł Harry. Usiadł koło mnie i próbował przytulić. Odepchnęłam go, a on tylko na mnie spojrzał, przeniósł się na brzeg łóżka i schował twarz w dłoniach.

- Kochanie przepraszam – usłyszałam jego głos.

Spojrzałam na niego i ponownie opuściłam wzrok.

- Nie ufasz mi – powiedziałam spokojnie.

- Kotek, to nie tak, ja…

W tym momencie spojrzał na mnie, a w jego oczach pojawiły się łzy.

- Boję się, że ktoś mi cię zabierze – dokończył.

Spojrzałam na niego i mimowolnie się uśmiechnęłam. Bez słowa go przytuliłam i pocałowałam w policzek.

- Jesteś o mnie zazdrosny? – zapytałam nie mogąc w to uwierzyć.

Loczek złapał moje dłonie i musnął je wargami.

- Dziwisz się? Jesteś dla mnie najcenniejszym skarbem w życiu. Nie ufam tym typkom, którzy się koło ciebie kręcą. Przepraszam, trochę spanikowałem.

Usiadłam mu na kolanach i czule pocałowałam.

- Kocham cię głuptasie, nikt ci mnie nie zabierze – oznajmiłam po czym ponownie go przytuliłam.

Chłopak pocałował mnie w szyję, a ja znów mogłam zaciągnąć się jego zapachem.

- Jestem tylko twoja. A teraz obiecaj mi, że już nigdy nie będziesz odstawiał takich akcji i najpierw spróbujemy porozmawiać, jasne? – zapytałam patrząc mu prosto w oczy.

- Słowo harcerza – powiedział kładąc jedną rękę na piersi, a drugą wznosząc do góry.

- Ale przecież ty nigdy nie byłeś harcerzem – mówiłam, a na mojej twarzy pojawił się wielki uśmiech.

- Dla ciebie mogę zostać kim tylko chcesz.

Harry to najwspanialszy chłopak na świecie, a chłopcy to świetni przyjaciele. Aktualnie pracuję jako fotograf, przeprowadziłam się do Londynu, gdzie oficjalnie mieszkam z wujkiem Markiem, chociaż to dom 1D jest miejscem gdzie głównie przebywam. Jestem szczęśliwa. Czego mogę chcieć więcej? Chyba tylko tyle, byśmy nadal obdarzali się tak wielką miłością.

__________________________________________________________________________________

KONIEC

To jak podobało się? Piszcie, liczę na Was. Będzie mi bardzo miło, jeżeli dacie znać kto przeczytał całość. 

Dziękuję za odwiedziny i każdy komentarz. Uwielbiam, jak pojawia się coś nowego pod moimi wpisami. Sprawiacie mi tym cholerną radość.