#6 Imagin - Louis (cz.2)

Odczuwałam ulgę, miałam nadzieję, że chociaż trochę emocje opadną. Chciałam im o wszystkim powiedzieć, jednak nie miałam pewności.

- Poczta! – usłyszałam zza drzwi.

Szybko pobiegłam, by zobaczyć czy dostałam oczekiwany list. Jest! Wzięłam kopertę do ręki i wróciłam do pokoju. Drzwi zamknęłam na klucz i powoli otwierałam kopertę. Bałam się, tego co mogę tam przeczytać. Miałam rację. Wszystko się potwierdziło. Próbowałam zachować spokój, jednak to nic nie dało. Po chwili usłyszałam telefon.

- Halo?

- Kochanie, tu mama. Dostaliśmy wyniki – powiedziała łkającym głosem.

- Ja też przed chwilą.

- Musisz wracać do domu. Przylecimy po ciebie, nie możesz teraz pracować.

- Mamo to nie ma sensu. Tutaj znajdę lepszą pomoc. Jeszcze dziś poszukam w internecie informacji.

- Mimo wszystko, załatwimy wszystko na miejscu i przylatujemy do ciebie – oznajmiła.

- Jak wolisz, rób co chcesz. Nie mam teraz czasu. Pa – powiedziałam na jednym wydechu i się rozłączyłam.

Telefon wylądował gdzieś w drugim końcu łóżka, a ja położyłam się i zastanawiałam co dalej. Nie chciałam płakać, wiedziałam, że to nie ma sensu. Próbowałam żyć normalnie. Udawałam, że wszystko jest w porządku. Louis próbował mnie unikać, a ja nie umiałam się przy nim zachowywać normalnie.

- Louis, musimy pogadać – powiedziałam chłopakowi, kiedy wszyscy wracaliśmy z kina.

- Jasne – powiedział spokojnie – kawiarnia?

- Może być – oznajmiłam z uśmiechem.

Oddaliliśmy się od chłopców i weszliśmy do stylowego pomieszczenia.

- Cappuccino – powiedziałam kelnerowi.

- Dwa razy – oznajmił Louis.

Zapanowała nieprzyjemna cisza.

- O czym chciałaś rozmawiać? – zadał pytanie, którego tak cholernie się bałam.

- O nas. Nie udawajmy, że między nami nic się nie wydarzyło.

Spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

- Sama mnie odrzuciłaś, a ja szanuję twoją decyzję. Rozumiem [t.i].

- Właśnie nic nie rozumiesz! – prawie krzyknęłam.

Przysiadłam się bliżej chłopaka i dotknęłam opuszkami palców jego dłoni.

- Kocham cię Louis, ale nie możemy być razem – oznajmiłam, a do oczu napłynęły mi łzy.

- Dlaczego? – zapytał chcąc opanować swoje emocje.

- Nie mogę ci powiedzieć. Nie teraz.

- Coś się stało?

- Nie chcę, żebyś zajmował się taką osobą jak ja. Zasługujesz na kogoś lepszego.

- Co ty pieprzysz? Kocham cię, nadal tego nie rozumiesz? – krzyknął.

- Louis, nie mogę.

Po moim policzku spłynęła łza i wyszłam. Straciłam go, na zawsze. Spieprzyłam prawda? Dlaczego piszę to właśnie tutaj? Bo nie mam komu powiedzieć tego co czuję. Dni mijały, a my nadal się unikaliśmy. Moi rodzice przyjechali, a ja wmawiałam, że ich powód to zwykła tęsknota. Siedzę w pokoju, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Spojrzałam w ich kierunku i zaprosiłam do środka.

- Mogę? – usłyszałam głos, który przyprawiał mnie o dreszcze.

- Wchodź.

Usiadł koło mnie, a ja spuściłam wzrok.

- Powiedz mi szczerze, kochasz mnie? – zapytał i złapał moją twarz tak, bym mogła na niego spojrzeć.

- Kocham.

- Więc co stoi na przeszkodzie?

- Jestem chora – powiedziałam, a po policzku spłynęła łza.

- Chora? – zapytał przerażony.

- Mam białaczkę.

Louis spojrzał na mnie i delikatnie musnął moje usta. Przytulił, a ja po prostu się rozpłakałam. 

 

Ps. I jak? Podoba się. Dajcie znać. Mam nadzieję, że będziecie chciały kolejną część.